Twee dagen later trekken we nog meer zuidwaarts, richting Cartagena, 230 km. naar beneden. Het strand van gisteren is ons goed bevallen. We kiezen voor de oude provinciale weg en niet voor de péage. De kustweg voert langs het 'Manhattan' van Spanje: Benidorm. Er staan hele hoge en ook mooie flats tussen. Alleen past het niet bij zo'n mooie kust. Daarna volgt Allicante, een aftreksel van Benidorm zo te zien vanaf de snelweg. Nee hier hoeven we niet te zijn. Vanaf Alicante gaan we de snelweg op, via Murcia richting Cartagena. De kustweg is leuk, maar schiet niet op en het is inmiddels alweer warm. We gaan de airco aanzetten. Het landschap wordt steeds dorder en droger. Geen water, geen groen. El Portus ligt op zij van Cartagena en is kaal. Maar onze camping heeft zijn vallei en baai. En het mooist van alles is: we staan vlakbij het stenen-strand. Het water is blauw, heel doorzichtig, je kunt de vissen zien én voeren met brood. Onze plek heeft wel 3 bomen en altijd is er ergens schaduw en een lekkere zeebries. We boffen ermee, want verder willen we niet op veel plekken staan, vanwege de brandende zon. Naast ons staan Engelsen met een grote camper en een Harley Davidson. Het zijn vriendelijke buren, die ons meteen over de omgeving vertellen. Daar kunnen ze bij de receptie nog veel van leren, want onze entrée hier was wat minder gezellig. Er zijn veel Engelsen en Fransen, die hier maanden verblijven. Bij het strand is er een dikke oude Spanjool, met donkerbruine rookstem, die de boel als badmeester regelt, als het nodig is op zijn fluitje blaast en veel praatjes maakt met de campinggasten. We zijn nog nooit op Aruba e.d. geweest, maar kunnen ons voorstellen, dat het daar zó is. Ook dagjesmensen komen naar het strand. Het is een komen en gaan langs ons pad. Leuk! Mensen kijken. Het is bijna 17.00 uur, tijd voor een biertje, met altramuces, Dat zijn lupinebonen uit zout water. Je eet ze door te doppen. Een lekkere tapa!
BYe.