We rijden een aardig eind deze dag. Van Cáceres naar Moixent. Dat is met pauzes mee, zo'n 10 uur onderweg. Om 13.30 uur hebben we zicht op Toledo, met de ommuurde oude stad. Helaas, het is te heet voor een bezoek en we rijden door. We komen langs bloeiende mimosa en brem, zien kuifleeuweriken, passeren de rio Tajo (de Taag) en velden vol zonnepanelen, die vaak ook nog mee kunnen draaien met de zon, ongebruikt land, olijfgaarden en golvend geel graan. Op bergkammen zie we 'Don Quichot'-molens in een rij staan. Er is niks nieuws onder de zon met de huidige grote windmolens. Onze weg heet de Rutas Turisticas. Hoe meer we bij onze bestemming komen, hoe groener het wordt. Er is hier meer water! Het laatste stuk naar de camping is een smalle bergweg omhoog. Passeren gaat net, met passen en meten. Af en toe is er een onoverzichtelijke bocht in de bergen uitgehakt en zie je de weg niet. Toeteren dus. En je voet bij de rem, om plotsklaps te kunnen stoppen, want de localen rijden vlot door en wij zijn breed. Boudewijn brengt ons keurig naar boven. Ik ben trots op deze chauffeur. Op de camping treffen we een soort Gaudi achtige follies aan. De eigenaren zijn 17 jaar geleden met de camping begonnen en hebben alles zelf gebouwd, op een basis van van ijzeren geraamtes, kippengaas en opgevuld met beton en beschilderd. Van de receptie / restaurant, het zwembad tot en met de WiFi ruimte aan toe. Ook staan er vakantiehuisjes, die zo zijn gemaakt. Enig! Het is hier in dit deel van Spanje, Llevantes, een stukje koeler en dat is heel aangenaam. Onze plek is aan de rand van het terrein. Hobbelend en schuddend rijdt Boudewijn de camper naar beneden. Het laatste pad kan met wat heen en weer steken genomen worden. Dan hebben we een mooie grote vlakke plek, met zon en schaduw van bomen. De eerste bocht in het pad voor de terugweg, hebben we alvast wat geëffend met stenen, die hier te kust en te keur liggen. We nemen af en toe een plompje in het zwembad en we lezen, vouwen, luisteren naar de vogels en wifïën, ach wat wil een mens nog meer. De pinautomaat is nog niet gearriveerd bij de receptie, dus moeten we contant afrekenen. We tellen even hoeveel dagen we hier kunnen blijven, zonder naar beneden te moeten rijden om geld te halen. Het is voldoende, alleen moeten we dan wel zelf koken. Spijtig, want Yvonne had wel uit de Spaanse keuken mee willen eten. Maar wat we zelf klaarmaken smaakt ook heel goed! Het wordt een Indische hap met kip vanavond.

BYe